Intimiteit en seksualiteit in de zorg : “Heb zorg voor de liefde!”

Centrale vraag: Hoe ervaren verpleegkundigen op de verpleegafdeling Urologie & Gynaecologie de gesprekken over seksualiteit en intimiteit met de patiënt en wat hebben deze verpleegkundigen nodig om deze gesprekken te voeren. Inleiding: Seksualiteit en intimiteit zijn niet meer weg te denken uit de samenleving. Ondanks alle aandacht die eraan wordt gegeven op televisie en social media kleeft er aan dit onderwerp nog steeds een maatschappelijk taboe. In het ziekenhuis is met patiënten praten over seksualiteit voor verpleegkundigen ook niet vanzelfsprekend. Dit onderzoek richt zich op de verpleegafdeling Urologie & Gynaecologie van het st Antoniusziekenhuis te Nieuwegein. Verpleegkundigen van deze verpleegafdeling hebben aangegeven dat dat zij het moeilijk vinden om met patiënten van hun afdeling te praten over welke problemen de verpleegkundigen van de verpleegafdeling Urologie & Gynaecologie ondervinden waardoor ze het lastig vinden om het gesprek met de patiënt over seksuele gezondheidskwesties en consequenties aan te gaan. De daarbij gestelde onderzoeksvraag is: Hoe ervaren verpleegkundigen op de verpleegafdeling Urologie & Gynaecologie de gesprekken over seksualiteit en intimiteit met de patiënt en wat hebben verpleegkundigen nodig om deze gesprekken te gaan voeren. Methode: Het onderzoek betreft een kwalitatief design. Om antwoord te kunnen geven op de onderzoeksvraag zijn gegevens verzameld aan de hand van interviews. Er zijn acht verpleegkundigen van de verpleegafdeling Urologie & gynaecologie geïnterviewd. Deze verpleegkundigen zijn met behulp van een selectieve steekproef geselecteerd. Resultaten: Uit de semigestructureerde interviews is naar voren gekomen dat verpleegkundigen van de verpleegafdeling Urologie & Gynaecologie de beperkte kennis over seksuele gezondheidskwesties en consequenties ten gevolge van ziekte en behandeling en beperkte communicatievaardigheden als een belemmering zien bij het aangaan van het gesprek met de patiënt. Discussie: Vanuit de literatuur staat beschreven dat verpleegkundigen vinden dat het praten over seksualiteit een professionele verpleegkundige rol is maar doordat zij beperkte seksuele kennis en vaardigheden bezitten ze niet of niet effectief kunnen reageren op de seksuele vragen en zorgen van de patiënt. Nascholingsactiviteiten, de beschikbaarheid van educatief materiaal en het verwijderen van belemmeringen voor het aangaan van seksualiteit counceling kunnen de verpleegkundigen helpen om deze gesprekken aan te gaan. Deze gegevens zijn in overeenstemming met de antwoorden van de geïnterviewde verpleegkundigen. Conclusie en aanbevelingen: Verpleegkundigen vinden het lastig om met patiënten te praten over hun seksuele gevoelens. De oorzaak hiervoor is dat men zich niet bekwaam genoeg voelt door het tekort aan kennis om deze gesprekken aan te gaan. Tevens geven verpleegkundigen aan dat ze niet weten op welke manier ze deze gesprekken vorm moeten gaan geven, dat komt omdat ze niet weten op welke manier ze het gesprek moeten beginnen. Op basis hiervan wordt aanbevolen om met gerichte scholing de theoretische kennis te vergroten alsmede hulp en scholing aan te bieden zodat verpleegkundigen gesprekstechnieken kunnen toepassen in de gesprekken. Eventueel vervolgonderzoek zou men breder kunnen trekken en onderzoek te doen plaatsvinden op demografische-, economische-, sociale culturele-, technologische-, ethische-, en politieke aspecten.