Kwaliteitsonderzoek MIEB

Uit het onderzoek blijkt dat het geven van autonomie aan patiënten in hun medicatiebeheer een lastige, maar waardevolle uitdaging is. Er zijn verschillende belangrijke dingen waar verpleegkundigen rekening mee moeten houden bij het beslissen of een patiënt zelf medicatie mag beheren. In de gesprekken met verpleegkundigen kwamen vooral klinische factoren naar voren, zoals de cognitieve capaciteit, psychische belasting en de lichamelijke gezondheid van de patiënt. Deze factoren zijn belangrijk omdat verpleegkundigen ervoor willen zorgen dat patiënten hun medicatie veilig kunnen innemen, vooral als er zorgen zijn over bijvoorbeeld verwarring door nieuwe medicatie of bij patiënten met cognitieve problemen. Het viel ook op dat verpleegkundigen soms terughoudend zijn om patiënten volledig zelf hun medicatie te laten beheren, vaak omdat het onduidelijk is hoe dit in de praktijk werkt. Leeftijd en diagnose zijn meestal niet de belangrijkste factoren; het draait vooral om of de patiënt genoeg zelfredzaam is om medicatie goed te beheren. Dit benadrukt de randvoorwaarden die nodig zijn voor het geven van autonomie: patiënten moeten in staat zijn om hun medicatie goed in te nemen, er moet duidelijke communicatie zijn over wat er verwacht wordt, en er moet voortdurend gemonitord worden of het goed gaat. De literatuur bevestigt dat het vinden van een balans tussen autonomie en veiligheid heel belangrijk is. Patiënten ervaren voordelen van zelfmedicatie, zoals meer betrokkenheid en tevredenheid, maar er blijven zorgen over veiligheid, bijvoorbeeld door verwarring over medicatie of de kans op fouten. Verder werd duidelijk dat het beleid per afdeling kan verschillen, wat de complexiteit van het onderwerp vergroot. Toekomstig onderzoek zou kunnen kijken naar afdelingsspecifieke groepen om de toepasbaarheid van de resultaten te vergroten. Kortom, het onderzoek laat zien dat het mogelijk is om patiënten meer autonomie te geven in hun medicatiebeheer, maar dan moeten verpleegkundigen goed kunnen inschatten of patiënten zelfredzaam genoeg zijn, moet er goede communicatie zijn over verwachtingen, en moeten er regelmatig evaluaties plaatsvinden om ervoor te zorgen dat alles veilig blijft verlopen.